Causa simultatis mutue inter principes reuera erat Antiochia. Porro querelarum occasiones erant, quod alius sacramentum imperatori factum palam omnibus pretendebat, quod preuaricari nullatenus uolebat, alius donum sibi ab omnibus factum de ciuitate dicebat, et idcirco donum sibi factum obtinere uolebat. Utrumque tamen uerum erat. Et quamuis ita res se haberet, quoniam tamen nequibant pacificari, magnum impedimentum hoc erat omni exercitui. Postquam Boamundus ad Antiochiam recesserat, Raimundus comes per legatos suos principes qui erant Antiochie prosecutus est, et ut ei ad Rugiam, confabulandi gratia, obuiarent, illos allocutus est. Venerunt Rugiam conuocati principes, dux uidelicet Godefredus et Robertus Normannus et Robertus Flandrensis, et Boamundum secum adduxerunt. Locuti sunt sicut heri et nudiustertius de concordandis proceribus. Postquam iterum res ad nullum processit effectum, principes illi contristati Antiochiam redierunt, quoniam de uia maturanda nichil adhuc profecerunt. Nec comes nec Boamundus ire uolebant, quoniam adhuc uehementer de ciuitate disceptabant. Boamundus ire nolebat, nisi ciuitas ei tota redderetur; neque comes, nisi Boamundus eos comitaretur. Comes Marram reuersus est, ubi Christianus exercitus fame periclitabatur. Compunctus autem corde, animo suo liberaliter dominatus est; et ut Dei militibus consuleret, eundo in Iherusalem aggressus est. Preposuit enim causam Dei sue uel uoluntati uel utilitati. Summa quidem uirtus est in principibus, si sibi ipsis dominentur, nisi pertinaciter obstinentur. In ducibus enim nimia obstinatio subditorum omnium est periclitatio.