Im 10. Traktate Priscillians steht folgendes Ungetüm eines Satzes:

In hac parte psalmidici sermonis, quos fides constans ad Studium veritatis vocat, non tantum excipere auditu, sed introspicere sensu convenit, qualiter ad omnem se intelligentiae nostrae inbecillitatem psalmus adcommodet et dispositione sermonis profetici opeis modum temperans arduum divinae intelligentiae iter velut clivo molliens leniori faciliori instituit ascensu, ut, quia conversis ad fidem facilius est peccatorum suorum mala nosse quam dispensationem divinae in se intellegere naturae promptiusque est homini peccatum nolle quam velle divinum, ita in psalmo aptissimus profectibus legentium ordo succederet, ut leservata in processu psalmi cognitione sui deo, qui nisi per se cognitus non est, primum redarguitio domini agnitio peccati divino muneri faceret ingressum et, ubi homo naturae suae locus factus quid deus vellet agnosceret, sensatae historiae sermo sequeretur dicens: ‘deus locutus est in sancto suo,’ ut qui se sanctificasset deo, loquente in se domino, deum loqui audiret in sancto et omne quod in historiis sanctorum virtus fecisse putabatur humana, naturae suae legibus metiens inter divinas professiones habitae de se protestationis expenderet, ut profeticus sermo semel loquens et duo praedicans exultationem salvati hominis in Christo et gloriam Christi in homine triumfantis velut germanum insigne circumferens ad doctrinam nostrae eruditionis aperiret, ut, dum sanctorum gesta cognoscimus, triumphum bonae vitae absoluta dictorum dispensatione teneamus.