In codice Parisino n. 7530 saeculi octavi grammatici fere argumenti (v. H. Keil in praef. vol. I. p. XVIII) f. 148—153 exhibetur notarum laterculus, cuius ad me apographum olim misit amicus, inscriptus manu antiqua incipit notas iuris, manu recentiore incipit de breviaturis per alphabetum, non diversus ab eo, quem glossario suo edito a. p. C. 1053 (v. Albericus Trium fontium apud Leibnitzium access. hist. 2, 88) s. v. notatio post excerpta ex Isidori etymologiis 1,21—26 inseruit Papias, ex Papia repetiverunt Lindenbrogius p. 152—175 et Putschius p. 1639—1666; unde Papianum ego quoque appellavi, quamquam ex supra dictis apparet laterculum tribus fere saeculis Papia esse vetustiorem.—Laterculum a Papiano non diversum, nisi quod accesserunt notationes quaedam, de quibus mox agetur, offendi in codice antea ‘dui Ulrici de Murtzůls’, postea monasterii Fabariensis s. Pfeffers, nunc monasterii Einsidlensis saec. X n. 326 (foll. 104. 80) illo ipso, qui solus fere nobis servavit saeculo nono confectam Latinarum inscriptionum syllogen antiquissimam omnium quarum notitia ad nos pervenit; legitur ibi f. 1—10 inscriptus sic: incipiunt notae Iulii Caesaris. Ab eo, qui scripsit codicem, laterculum in hanc formam non esse redactum, sed descriptum ex libro antiquiore vel illud fidem facit, quod laterculus mutilus est (incipit enim paulo post initium litterae C) codice integro; descriptum autem esse existimo ex codice Reichenaviensi qui sextus est in Reginberti catalogo a. 846 exarato (Neugart episc. Const. p. 548), in quo continebantur ‘notae Iulii Caesaris et liber Plinii Secundi de natura rerum’.