M. Valerius Probus Berytius, qui floruit imperante Nerone et ad Domitianum usque vitam videtur protraxisse, cum auctorum exemplaribus emendandis et distinguendis maxime vacaret, teste Suetonio (gramm. 24) ‘pauca tantum et exigua de quibusdam minutis quaestiunculis edidit, reliquit autem non mediocrem silvam observationum sermonis antiqui’, quibus quantum actatis labentis grammatici Diomcdes maxime et Priscianus debeant, docuit Keilius in vol. I praef. p. LII sq. Eiusdem esse hune de litteris singularibus tractatum cum codices probant, quorum qui fide digni sunt ‘Valerii Probi’ eum esse scribunt, tum ipsum argumentum. Nam primum nullum indicium extat in libello, quod ad aetatem ducat Nerone posteriorem; recentissima enim quae ibi occurrunt, sunt lex Iulia Augusti de adulteriis coercendis (3, 10) et nota CL. pro Claudio (2, 8), quod unicum ibi reperitur nominis non plene scripti exemplum, coniuncta sane cum notae eiusdem usu in nummis non Claudii imperatoris, sed in quibusdam quamvis raris et ipsis Neronis. Item quod legis actionum mature abolitarum notas scriptor curiose persequitur, curiarum quoque et similium non plane praeteriit, denique non de edicto perpetuo loquitur, sed secundum antiquam consuetudinem de edictis perpetuis (§ 5 inscr. cf. Cic. ad Att. 6, 1, 15; Ascon. in Cornel. p. 58 Orell.; Gai. 1, 6), ut alia mittam eius generis non pauca, quae curiose investigantem non fugient, auctorem indicant optimae aetatis. Tractatum autem, quem habemus, non integrum esse prima verba luculenter demonstrant; denique inscriptio, quae in bonis libris haec est ‘de iuris noturum’ vel ‘iuris notarum’, neque argumento libelli satis apta est neque omnino Latina.