Tertium decimum inter fabulas Plautinas locum obtinens Trinummus in Ambrosiano codice, dum integer est, folia sex et triginta occupabat, vel ut etiam rectius dicam, complicatorum foliorum duo de viginti paria), quaterniones ea quattuor et dimidium complentia, quorum tribus in fine subscripti sunt numeri LV, LVI, LVIII. Ex hac multitudine hodie supersunt duo de viginti folia, quorum qui olim ordo fuerit, infra posita tabula planum feci: ubi paginarum numeri ad novum codicem spectant e Plautinis membranis promiscue compositum, adscripti illi Angeli Mai manu, litterae autem ad folia nunc deperdita.

Ex his triginta sex paginis optime legi potuerunt 37. 44. 253. 254. 40. 256. 41. 267. 15. 16. 17. 32: non incommode lectio processit in paginis 35. 38. 29. 46. 39. 265. 9. 10. 42. 268. 1: mediocris condicio est paginarum 36. 20. 43. 30: male habitae sunt paginae 19. 45. 7. 255. 2. 31, ex parte etiam 8: omnium pessime 266 et 18.

Inscriptioni vel didascaliae vel argumento destinatam singularem paginam Trinummus in Ambrosiano non habuit, sed nomen tantum fabulae in ultima pagina quaternionis liii: cuius quidem paginae initio undecim versus extremos Menaechmorum) scriptos esse, his autem subscriptum T. M(acci plauti) MENAECHMI (explicit incipit) TRINUMMU(s) FELICITER narravi Parergon p. 297 et in praefatione Menaechmorum p. vii.

Quodsi cum deperditorum Ambrosiani foliorum intervallis eas fabulae partes, quae inter servata mediae sunt, contuleris, facile intelleges quibusdam in locis aliquanto plura Ambrosianum codicem continuisse quam quae ibi hodie leguntur: intelleges autem hoc argumento, quod in universam indolem externam eius libri eadem aequabilitas et tamquam ‘amussitata’ concinnitas cadit, quae propria esse tam antiquorum codicum solet.