Graecae latinaeque linguae coniunctissimam cognationem natura dedit. nam et isdem orationis partibus absque articulo, quem Graecia sola sortita est, isdem paene observationibus figuris constructionibus uterque sermo distinguitur, ut propemodum qui utramvis artem didicerit ambas | noverit. in multis tamen differunt et quasdam proprietates habent, quae graece idiomata vocantur.

DE VERBORVM VTRIVSQVE LINGVAE DIFFERENTIIS VEL SOCIETATIBVS

Accidunt verbis utriusque linguae persona numeri figura coniugatio | tempus modus, quem Graeci enclisin vocant, Latini cum formis in qualitate posuerunt, genus, quod apud Graecos diathesis nuncupatur. eandem paene is cum casibus constructionem servant, ut misereor illius, parco illi, veneror ilium, ϕϱοντίζω τοῦδε, πείϑομαι τῷδε, ϕιλῶ τόνδε. ablativum Graecia non recipit. eadem illis personarum similitudo: prima voco, secunda vocas, tertia vocat, ϰαλῶ ϰαλεῖς ϰαλεῖ. in numeris una dissensio est, quod δυιϰόν, id est dualem, nulla latinitas admisit, Graeci vero in verbis nominibusque δυïϰά videntur habere.

DE FIGVRIS

Figurae ambobus non sine discretione pares, nos dicimus curro 148 V. percurro, illi τϱέχω διατϱέχω. quattuor quoque modis et haec et ilia conponuntur, ex duobus integris produco, ex integro et corrupto perficio, ex corrupto et integro accedo, ex duobus corruptis occipio. similiter ἐϰ δύο τελείων συντϱέχω, ἐϰ τελείον ϰαὶ ἀπολείποντος πϱοσϰυνῶ, ἐξ ἀπολείποντος ϰαὶ τελείου συμβάλλω ἐϰ δύ ἀπολειπόντων ϰωμῳδῶ. sunt quaedam conposita quae non possunt resolvi, ut suscipio couplector [ita apud illos τὸ μὲν συντϱέχω].