Cum obsideretur Antiochia multi ad eius adiutorium confluxerant, multi adhuc confluebant. Sed qui confluxerant, capta ciuitate, alii perempti sunt, alii in municipium recepti, alii uero uite sue fuga consuluerunt. Qui autem conluebant, audito de Antiochenorum casu rumore substiterunt, deliberantes an procul discederent, an propius accederent. Discedere suadebat fama, que felices Christianorum passim prenunciabat successus, et ex felicibus feliciores auspicabantur, et idcirco metus quam maximus singulorum pectoribus inserebatur. Accedere uero eos exortabatur ira pro contribulium suorum inimica interfectione, pudor pro peregrinorum nullatenus adhuc repressa temeritate. Confidebant etiam in nationum coagulatarum diffusa multitudine, et in sua sicuti iactitabant singulari animositate. Preterea inglorios se esse dicebant, nisi multi paucorum stoliditatem compescerent, nisi aduenticios indigene a suis finibus dissicerent, nisi suorum sanguinem hostiliter effusum ulciscerentur, nisi filios et uxores penatesque suos lariumque suorum residuam suppellectilem desides tutarentur. Horum princeps et dux quidam Curbarannus erat, uir quidem bellicosissimus, nulli audacia secundus, prudencia preditus, diuitiis copiosus, militaribus auxiliis constipatus, cupidus laudis, inflatus supercilio iactancie, magni nominis homo, milicie soldani Persie magister. Hunc Cassianus Antiochie admiratus dum obsideretur multis inuitauerat legacionibus quatenus ad Antiochiam liberandam festinaret, nam illum multis honoratum donariis remitteret. Curbarannus autem, cum ut stipendia promissa reciperet, tum maxime ut nomen suum dilataret, a caliphas, gentis sue apostolico, accepta licencia seuiendi in Christianos, sibi gentes innumeras, Turcos uidelicet, Sarracenos, Arabes, Publicanos, Azimitas, Curtos, Perses, Agulanos, et alios innumeros coagulauerat, et exercitum immensum conflauerat.