C. Barth advers. vi 1 fin. Iuvenalis…ex materia quam tractat, satirico sale vitia, plerumque magnatum, insectans, ethicus dictus est. id. on Namatian. i 604 iuvenalis sane eruditissimus scriptor, elegantissimus poëta et censor morum liberrimus et acutissimus. summo pretio antiquitati habitus, a quo nasutuli nostri temporis adeo futiliter dissentiunt, ut etiam latinitatem hominis tam praeclare docti et ingeniosi vituperare audeant. de quo latius nos alibi disserere non vetabit illorum de se ipsis opinio, quae ut praecipites in aliorum contemptum eos agit, ita domesticos naevos prorsus perpendere non patitur. nuditatem sermonis et vitiorum velut exinde disciplinam carpunt viri doctissimi. at talia describenda sunt, ut evitari eo melius possint, sententia Dionis Chrysostomi, cuius lege orationem 31, quae Rhodiaca inscribitur. aestimatio autem Iuvenalis etiam ad extrema tempora duravit. media enim barbaria per excellentiam ethici titulo citatur, summis philosophis comparatus, ut a Ioanne Saris beriensi, Alano et eius generis non paucis philologis eorum temporum.

This statement has been repeated by Fabricius, Ruperti, Achaintre, Francke, Weber, Corn. Müller, Bernhardy and many others. Having seen reason, since my first edition, to doubt whether Iuv. was in any exclusive sense known as ethicus, I have looked through the works of John of Salisbury and Peter of Blois, who constantly cite him. As regards Alanus de Insulis Barth's wonderful memory has deceived him. On turning over the 1012 columns of his works, I find only the following scraps of Iuv., who is named but once, and never called ethicus.