VIDIT hic uir cum puer erat in pinacotheca Britannica capitis imaginem Gulielmi illius prophetae poetae pictoris gypso dum uiuit formatam. multum puerilia possunt: nam in eo capite sentire tum se dicit aliquem corpore et mente praeditum inesse qui per cutem superficiemque se quasi truderet; mox uelle se totum corpus humanum eo modo tractare quo uiderentur uultum pictores antiqui, quorum Rhenanum illum imagines sui notissimas quis nescit in speculo intuentem depingere? sed non sic statuarii, qui corpora aliena intueri solent, seu Phidias Polyclitusque memorantur seu Michaelis ille Tuscus et Antonius Venetus.

nomen tamen hic uir habet quod suo cum statuas creat utitur corpore, idque mirum in modum: nam totus nudatus subtiliore quam Coa ueste inuoluitur, quam deinde gypso tegit madido, adiuuante uxore; tum tectus eo se statu tenet quem optauit donec concrescente gypso ipse teneatur. tandem integumentum non sine periculo serra membratim exsecatur; sed adhuc multiplicando se superest. quid tamen sic agit? ut se glorietur? minime: nam excepto quod marem esse non praeteriri potest, nequaquam se spectanti offert – immo, membra illa exsecata, cum rursus in unum coacta laminis plumbi glutino feruminatis uestiuit, uix iam uidentur cuiusquam esse quem agnoscas – sed nescioquem eum creat a quo tu dum spectas spectari ipse uidearis.

hac ratione ars statuaria, admodum ut uidebatur uetustate dilapsa et exhausta, reuiuiscit. monumentum autem si requiris, quid usquam notius quam quod mirantur cottidie dum praetereunt centena milia hominum, septentrionalis uocatus ille angelus?